சாமி கண்ணைக் குத்துமா ?

திரு என்னார் அவர்களின் சிருஷ்டி பற்றிய பதிவைப் படித்த போது, எனக்கு ஏற்பட்ட ஒரு சில எண்ணங்களை பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இது அவரது பதிவிற்கான எதிர்வினை அல்ல.

குழந்தைகள் வளரும் போது பெற்றோர்கள் அறிமுகப்படுத்தும் முக்கிய விசயங்களில் கடவுள் நம்பிக்கையும் ஒன்று. பயத்தின் மூலமாக குழந்தைகளுக்கு பக்தி போதிக்கப் படுகிறது. இதைச் செய்தால் சாமி கண்ணைக் குத்தும், அதைச் செய்தால் தண்டிக்கும் என்று பூச்சாண்டியாக கடவுள் நம்பிக்கை குழந்தைளுக்கு அறிமுகப் படுத்தப்படுகிறது. குழந்தைகளின் அடுத்த வளர்ச்சியில் இது நம்ம சாமி, அது அவர்களுடைய சாமி என்று வேற்று மதங்களின் கடவுள்களின் அறிமுகம் கிடைக்கிறது.

அதன் பிறகு மதம் சார்ந்த நம்பிக்கைகளை பண்டிகை மூலம் ஓரளவு வளரும் போது குழந்தைகள் தெரிந்து கொள்கிறார்கள். இவ்வாறாக கடவுள் நம்பிக்கை என்பது வெறும் நம்பிக்கை என்ற அளவில் நின்றுவிடுகிறது. சிறுவயது முதல் ஏற்பட்ட பயம் காரணமாக கடவுள் குறித்து கேள்வி எழுப்பாமலே தொடர்ந்து எத்தகைய நம்பிக்கை நம் மதத்தில் இருந்தாலும் ஏற்றுக் கொள்கிறோம்.

எல்லா மதங்களுமே சொர்கம், நரகம் என்ற கோட்பாடுகளை புகுத்தி அந்தந்த மதத்தைச் சேர்ந்தவர்களை கட்டுக்குள் வைத்திருக்கும் யுக்தியை தனக்குள் வைத்திருக்கின்றன. தத்துவங்கள் என்ற பெயரில் சில நம்பிக்கைகள் கட்டப்பட்டுள்ளதாக சொல்கிறார்கள். ராகு காலத்தில் காரியம் தொடங்கக் கூடாது, தேய்பிறையில் தொடங்கக்கூடாது, வெள்ளிக்கிழமை செய்தால் நல்லது என்பது போல் பல நம்பிக்கைகள் கட்டுப்பாட்டில் நாம் செயல்படுகிறோம். இவை ஏன் என்ற கேள்வி எழும் போது பாதிக்கப்பட்ட அல்லது லாபம் பெற்ற ஒருவரையோ, ஒரு கதையையோ சொல்லி அதற்குமேல் யோசிக்க விடாமல் செய்துவிடுகின்றன.

இந்த தத்துவங்கள் அல்லது நம்பிக்கைகள் எல்லாம் உண்மையானவையா ? உண்மையானவை என்றால் அதை ஏன் சூட்சமாக சொல்லவேண்டும். கண்ணை மூடிக் கொண்டு இதில் ஏதோ சூட்சமம் இருக்கிறது அல்லது ஒரு தத்துவம் ஒளிந்திருக்கிறது என்று நம்புவர்களுக்கு அதனால் என்ன பயன் ?. நமக்கு என்னவென்றே தெரியாத விசயத்தை எல்லோரும் செய்கிறார்கள் கேள்வி எழுப்பாமல் நாமும் ஏன் செய்யவேண்டும் ? என்றெல்லாம் நாம் பார்பது இல்லை.

எவரோ ஒருவரோ , பலரோ இருட்டுக்காலத்தில் சொல்லிய ஒன்றை இந்த காலத்துக்கு அது எவ்வாறு பொருந்தும் என்று பார்கமலேயே பல நம்பிக்கைகள் காலம் காலமாக வளர்க்கப் படுகின்றன. இவை வாழ்வியலுக்கு எவ்வாறு பயனிளிக்கிறது என்று பெரும்பாலான நம்பிக்கையாளர்கள் பார்ப்பது இல்லை. இன்னும் இந்த நம்பிக்கைகளை நம் கெளரவ சின்னங்களாக நினைத்து அவற்றைப் பற்றி கேள்வி எழுப்புபவர்களை சாடியே வருகிறோம்.

ஒரே மாதிரி வித்தைகள் செய்பவர்களில் ஒருவர் வேறு ஒருவரை இரத்தவாந்தி எடுக்கவைத்தால் அவர் மோடி மஸ்தான். அதேபோல ஒரு வித்தை மூலம் வேறு ஒருவர் தனக்கு தானே எடுக்கும் வாந்தியில் லிங்கம் வரவழைத்தால் அவர் அவதாரமாக பார்க்கப்படுகிறார். மோடி மஸ்தானா ? அவதாரமா ? எடுக்கப்படும் வாந்தியின் மதிப்பை பொறுத்து வித்தைக்காரார் போற்றப்படுகிறார். இதெல்லாம் நமக்கு தெரியாமல் இருக்கிறதா என்ன ?

உண்மையான கடவுள் நம்பிக்கை என்பது ஒரு தேடலாக இருக்கவேண்டும், அப்படி இருக்கும் போது 'சாமி கண்ணைக் குத்தும்' என்ற பயமே இல்லாமல் கேள்விகள் வரும்.

இப்பொழுது பெரும்பாலோருக்கு இருப்பது கடவுள் நம்பிக்கையில்லை, மதம் சார்ந்த நம்பிக்கைகளே. கடவுள் நம்பிக்கை இருந்தால் மாற்று மதக் கடவுள்களை தூற்றத் துணிவரோ? கடவுள் படைப்பில் உயர்வு தாழ்வு பார்ப்பாரோ ? நமக்கு பிறப்பு முதல் ஊட்டப்படும் 'சாமி கண்ணைக் குத்தும்' என்ற பயம் மதங்களில் பாதுகாப்புடன் இருக்கும் மூட நம்பிக்கைகளைப் பற்றி கேள்வி எழுப்பதை மறைமுகமாக தடுக்கவே அதிகம் பயன்படுகிறது. கடைசிவரை நமக்குவிடை கிடைக்காமல் போகும் விசயங்களை நாம் நம்புவதால் நமக்கு என்ன பயன் என்ற கேள்வி எப்போதும் எழுவதே இல்லை என்பதும் ஆச்சரியமான விசயம்.