கழுதையும் கற்பூர வாசனையும் !

கழுதைகளை எனக்கு பிடிக்கும் !

கழுதை ஒன்றிடம் சென்று
கழுத்தை தடவி கொடுத்து கேட்டேன் !
கழுதையே ! ஏச்சுக்கும், பேச்சுக்கும்
கோபப்படாமல் எப்படி இருக்கிறாய் ?
சிறிது நேர மவுனத்திற்கு பிறகு
கனைப்புடன் சொல்லியது,
காதுகள் விடைத்து விட்டால்
காரியம் கெட்டு, உடம்பு பழுத்துவிடும் !
காதுகள் நீளமாக இருப்பதால்
இந்த காதில் வாங்கியதை
அந்த காதில் விடுகிறேன் ! என்று
விடை சொன்னது !

அவலெட்சணம் என்று திருஷ்டிக்காக
உன் படம் !
எப்படிப் பொருத்துக் கொள்கிறாய் ?
அலட்சியம் செய்துவிடுவேன் !
என் குட்டிக் கழுதைகளை பார்.
கொள்ளை அழகு ! அழகுக்கு அவையன்றி
வேறொன்று இருக்கிறதா ?
அழகு என்பது காலத்தின் தரிசனம்,
ஒரு பரிணாமம் !
மாறும் ஒன்றை அழுகு என்பது மடமையன்றோ !

கழுதைக்கு தெரியுமா கற்பூர வாசனை ?
இழித்துக் கூறும் பழமொழிக்கு
உன் மறுமொழி என்ன ?
கற்பூர வாசனை கண்டுகொண்டால்
உப்பையும், உம் அழுக்கையும்
உதறித் தள்ளிவிட மாட்டேனா ?
எனக்கு வாசனை தெரிவது வரைதான்
என் முதுகில் உன் சுமைகள் இருக்க முடியும் !
பழமொழிகளில் பழிக்கும்மொழி விட்டுவிடுவேன்,
பலிக்கும் மொழியாக நான் கத்துவதும்
நல்ல சகுனம் என்கிறார்களே !

உன் குரல் நாரசமாக இருக்கிறது !
என்பவர்களுக்கு உன் பதில் ஏது ?
நவரசம் அறியாதவர்களின் நா விசம் அது !
ஏழு சுவரங்களில் இசை அடக்கம் என்றால்
என் கனைக்கும் குரலும்
அதில் ஒரு காம்போதி தானே !

கழுதைக் கெட்டால் குடிச்சுவரா ?
கட்டிய வீட்டைக் குட்டிச் சுவர்
ஆக்கியவர் தன் குறை மறைக்க
எம்மீது பழிசுமத்திய பழியது !
கட்டைச் சுவரோ, குட்டிச் சுவரோ
ஆதரவாக அணைத்து அங்கு
கழுதை நான் நின்றால்
கவனம் பெரும் சுவர் அது !

கழுதையே நீ சொல்வது
கதையல்ல, நான் கண்டுகொண்ட உண்மை !
இதைத் தான் 'கழுதையாகக் கத்தியும்
காது கொடுத்து கேட்பாரில்லை' என்கிறார்களோ !
உப்பிட்ட உன்னை எவரும் இனி
தப்பாக பேசினால், எனக்கும்
பின்னங்கால் இருக்கிறது
அது உனக்காக செயல்படும் என்று
உள்ளன்போடு உனக்கு
உறுதி கூறுகிறேன் !

இது ஒரு மீள் கவிதை, முதல் வடிவம் இங்கே இருக்கிறது